nadas

22 Temmuz 2009 Çarşamba

Bir rüya bir ümide yaslanıp yaralandık
Tutunduk sevgilere düşe kalka
Hep yol aldık
Yenilme gel yenilme
Belki de aldatıldık
Belki dünya hiç dönmüyor
İmkansız yanıldılar
Ölüm yok ölünmüyor
İmkansız ah imkansız
Gel uçurtma bayramları var
Haydi sevin de gel
Ölümsüz özgür çocukluğuna
Yeniden yol ver
Haydi koş haydi gel
Bir avuç sevinç al annnenden
Bana da biraz ver
Öylesine öylesine yalnızız ki
Şu koskocaman şehir ve biz bak ne olur
Bari sen gel

sezen aksu

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Kaydol: Kayıt Yorumları (Atom)

Ancak Benzerim Öldürebilir Beni

Artık daha fazla böyle yaşayamazdı. İçindeki o sadece ve sadece kendisine ait olan özü ortaya çıkarmak ve onu yaşatmak istiyordu. Çünkü böyle, birden fazla ve kendisinin olmayan ve gerçek mi sahte mi olduğunun ayırdına varamadığı kişilikleri taşıyordu, sıkıntılı bir yük gibi... Peki, gerçek ve sadece ona ait bir özü var mıydı onun? Varsa neredeydi ve kimdi o? Öylesine çok maske kullanmış, öylesine çok değişik kalıplara girmiş, şekil değiştirmek zorunda kalmıştı ki, gerçek niteliğini yitirmiş olarak duruyordu. Belki de hiç olmadığı korkusuna kapılıyordu arada bir. Sık sık o gerçek özünü bulabilmek, ona ulaşabilmek için eve kapanıyor, günlerce hiçbir arkadaşını, yakınını aramıyordu. Kendisine yeni bir koza örmeliydi ve gerçek özünü bulduğunu sanıp, `artık insanların içine çıkabilirim, onları gerçek kişiliğimle görüp, hissedebilirim` diye düşünüyor, yanlarına sevgi ve hasretle koşuyor, ama biraz konuştuktan sonra, konuşmanın yine kendisine ait bir öz olmadığını görüyordu. Bir başkasıydı sanki o. Ya da kimseye ait olmayan birinin özüydü taşıdığı. Unutulmuş, tesadüfen bulunmuş ya da korkudan, kaygıdan alelacele oluşturulmuş yapma bir şeydi. O ânı kotarması için, ilişkileri geçiştirebilmek, kendini orada o an için var edebilmek için yarattığı sahte bir kişilikti sanki...

Bugün güneş doğmayacak Bugün sen çok öleceksin Biraz düşlerine eğil Orda birşey bulacaksın Bugün unut mavileri Çiçeğe su verme unut Biraz daha sen olursun Kalbindeki rengi büyüt Her aşk kendi içinde yaşar Çaldığın kapı kapanır sonunda İçinde bir sen bulursun Büyümüş anlamış yorgun Ah aman aman küçüğüm Bu yol sana gidiyor Senin küçük baharında Unuttuğun birşey var Gelir geçer sokaklardan Sokaklara girer çıkar Mavi penceresinde gün Telaşlı rengarenk kuşlar Kanallarında birgün Düşlerine konar kalkar

biliyor musun kendimi şu an çok yalnız hissediyorum... diye başlayan bir cümle kursam, zihnim hemen kederli, deprresif, hüzünlü, kimsesiz bir kare oluşur. öyle değil işte. yalnız, sadece yalnız... an gelir insan etrafında "benim" dediği herşeyin aslında okadar uzak olduğunu hıssetmesi... nekadar insanım, kitabım çiçegim olursa olsun sen yinede yalnızsın. yanında oturanın, bir telefonun ucundakinin "senin" olmadıgını anlarsın. kimsesizlik degil bak! herşey okadar yerli yerindedir ki can sıkar, kitap olsan yerin belli, kütüphane, çiçek olsan, saksı. tükürdügümün dünyası bu nasıl bir yalnızlıktır böyle! bir balkonuda mı yok bu işin, içinde bir "saksı"yı barındıracak...

Bir sabah çıksam kaybolsam Dönmesem kalsam anılarda Belki bir sevda türküsünde vurulurdum Gel künyemi al dağlardan Aşk nedir söyle, kayboldum Belki bir düşte unutulmak Her sabah bir dev masalında uyanınca Hep çocuk kalmak kurtulmak Kar yağıyor bu gece Öyle beyaz ki şehir Anlamak bir ömür sürer Hayat niye kirlenir Karlı bir gece sen buldun Kaldırımlarda kalbimi Al götür rüzgarlara savur, hadi durma Ver benim eski yarimi Ben kimim söyle kayboldum Dönmedim kaldım anılarda Her sabah bir çöl masalında uyanırdım Belki de yanlış bir Leyla

nadas

22 Temmuz 2009 Çarşamba

Hiç yorum yok:

Yok Karşılığı Yüzünün

Blog Arşivi

Ancak Benzerim Öldürebilir Beni